از  یک نظر میان ماده داغ خورشید و آتش های آشنای زمینی شباهت وجود دارد (حتی شعله شمعی که به عنوان شمعی که به عنوان یک توفیق اجباری موقت قطع برق، شرکت برق به شما تقدیم می کند) هر دوتای آنها محیط های داغ و مملو از یون(ذرات باردار)هستند که ویژگی هایی در آنها می بینیم که برای گازها و کلا سیالات معمول نیست. دانشمندان به این مواد می گویند پلاسما. حالا ما نشمردیم ببینیم ماده چند حالت دارد ولی این حالت ها قطعا محدود به سه حالت سنتی جامد و مایع و گاز نیست.پ لاسما گاهی به عنوان چهارمین حالت ماده شناخته می شود. گرچه اگر بخواهیم انصاف دهیم، شاید رتبه نخست فراوانی ماده قابل دیدن در جهان متعلق به حالت پلاسما باشد. در سطح خورشید میدان های مغناطیسی موضعی(ولی بسیار غول آسایی) پیدا می شود که به پلاسمای سطح خورشید شکل شعله های عظیم نعل اسبی( قطر بعضی از این نعل اسب ها پلاسمایی- مغناطیسی چندین مرحله برابر قطر زمین است) همان طورکه میدان مغناطیسی آهن ربا می تواند براده های آهن را در خطوط  میدان مرتب و منظم کند.این مواد داغ ربطی به سوختن و فرایندهای اکسایشی ندارند(پس با آتش های معمول ما تفاوت دارند) اما فارغ از اینکه از چه اتم هایی تشکیل شده اند و چرا داغ هستند(امیدواریم که خودتان منشأ حرارت خورشید را بدانید) به عنوان پلاسمای کم دما و فروزنده، شبیه آتش های معمول هستند.شاید تعجب آور باشد؛ اما شعله آتشی که از اکسایش سریع مواد سوختنی به وجود می آید، یک پلاسمای کم دما است. برای اینکه پلاسما بودن شعله آتش را آزمایش کنیم می توانیم از میدان های الکتریکی پرقدرت استفاده کنیم. خوشبختانه امکان این آزمایش برای دانشمندان خانگی جوان وجود ندارد، بنابراین خودتان را خسته نکنید و دم پر آتش و الکتریسیته هم نپرید.انشاءالله اگر روزی قرار شد گوشه ای از علم را که به پلاسما مرتبط است جابجا کنید، ابزارش را به دستتان می دهند.